سندرم خودآزاری زنانه - مادرانه

یه چیزی تو وجود ما زنها هست که من اسمشو گذاشتم سندرم خودآزاری زنانه -مادرانه.همون حسی که همیشه مادرهارو دلواپس و نگران بچه هاشون نگه میداره و کلا بعضی روزا رو زهر مارشون میکنه . حالا میدونی بچه ات یه جاییه که داره بهش خوش میگذره ولی هی دلت شور میزنه و هی بیخودی نمی دونی چته.این سندرم تو وجود هر زنی هست چه اونی که بچه داره چه اونکه نداره بروزش اما تو وجود زنا متفاوته مثل این هم هست که به یه کسی که به گلوتن حساسیت داره بگی سعی کن حساسیت نداشته باشی.نمیشه خب .این حس هست وجود داره هیچ کاریشم نمی شه کرد.حالا فکر کن این خودآزاری مصادف بشه با زمانی که ساعت بیولوژی زن بیچاره هم فعال شده.در این زمانه که یه حسی تو وجود آدم شروع میکنه به جفتک انداختن. همه چی انگار قاطی میشه گاهی دوست داری همه غمهای زندگی یادت بیاد و بخاطر همهشون زار بزنی .گاهی هم دوست داری به عالم و آدم گیر بدی و بهونه بگیری. اصلا کلا حال میکنی بد اخلاق باشی و با صد من عسل نشه خوردت.اینجور وقتهاست که معمولا مرد خونه درمونده میشه .حالا من میخوام به شما مردای مهربون که اینجور وقتها دست وپاتونو گم می کنین و نمی دونین چکار باید بکنین تا زندگی دوباره بره رو روال عادیش یه توصیه هایی بکنم.لطفا اینجور وقتا فقط خودتون باشین نمی خواد زیادی مهربون بشین و لی لی به لالای زن بیچاره بزارین و برای غم عالم که تو دلش تلنبار شده دل بسوزونین که کلا بیفایده است.سر و صدا و عصبانیتتون هم بجز دامن زدن به کل ماجرا و گسترده کردنش اثر دیگه ای نداره. هی هم نپرسین چته؟چی شده مگه؟والا بخدا تو اون شرایط ما خودمونم نمی دونیم چه مرگمونه.بقول جلال همینجوری دنگمان گرفته غد باشیم 

.یک کمی زمان که بگذره ما دوباره خودمون میشیم.مهربون و دوست داشتنی!!فقط یه کمی تحمل .راه دوری نمیره که.