عوضیه که گله نداره

متین رفته دابلین خونه بگیره برای خودش این یعنی آغاز جدایی.دوریش خیلی اذیتم نمی کنه .تا دابلین دو ساعت بیشتر راه نیست فوقش اینه که صبح میرم می بینمش شب بر می گردم.اینا رو خودم میدونم .خودم میدونم که دلمو بزارم جای دل فلانی ها که همه بچه هاشون جلای وطن کردنو سالی یه بارم نمی بیننشون اصلا مشگلم این نیست که از صبح تا حالادارم این ترانه غمگینه رو گوش می کنم و اشکمم بند نمیاد.غصه دوریشو نمی خورم .غم جداییشه که تا ته نشین بشه طول میکشه.به هر حال این اتفاق باید میافتاد.تا ابد که ور دل ما نمی موند حالا برای درس خوندن نه شاید برای کار برای ازدواج یا اصلا برای خلاصی از دستمون یه روزی این جدایی رخ میداد.مثل همه آدمای دیگه که  بلاخره مستقل میشن میرن برای خودشون زندگی کنن.بچه منم یکی مثل اونا بقول دوستم مثل همون جوجه ای که تا از آشیونه نزنه بیرون پرواز یاد نمی گیره .براش دعا میکنم و آرزو می کنم چیزایی  که تو زندگی یادش دادم اونقدرمفید باشه که به دردش بخوره . یعنی من به عنوان یه مادر چقدر زندگی کردن یادش دادم ؟کلا چیز به درد بخوری یادش دادم؟