جادوگرای کوچولو

کلمه ها جادوگرهای کوچولویی هستند که وقتی بکار برده میشن با شنیدنشون یا دیدنشون راهشونو باز می کنن بسوی ذهن و ضمیر مثل جویبار کوچیکی که مسیر خودشو بسمت دریا پیدا می کنه.هر کلمه با توجه به کاربردش می تونه عمق داشته باشه .یک کلمه میتونه تو رو به روز سیاه بشونه میتونه خوشبختت کنه تو اون لحظه. بعضی از این جادوگرهای کوچولو لطیف بی آلایش صاف و با صداقتند روحت رو آروم می کنن. بعضی هاشون زبر و خشن و قدرتمندند که بهت توانایی میدن . بعضی شون کثیف و پلشت و زشتن اونا زنده بودنو یادآوریت می کنن. هر گروه اینها به تنهایی که بکار برن خسته کننده میشن ولی وقتی کنار هم میشینن یه هارمونی درست می کنن . مثل موسیقی موجدار میشن و کافیه که درست کنار هم چیده شده باشن زیروروت می کنن. این همون لحظه اغلب غیر پایداره که یه جمله اثر گذار می خونی یا میشنوی.

میخوام بگم کلمه ها رو جدی بگیرم همینجوری بی تفاوت از کنارشون رد نشیم. کلمه ها قابل احترامن حتی اون زشتها پس باید تو جای خودشون بکار برده بشن چون همینها هستنن که معنی خشم درد نفرت و عشق رو یادآوری می کنن.

 این جادوگرای کوچولو خیلی باهوشن وقتی که خداوندگار اثری میشیم چه کلامی چه نوشتاری خیلی باید مواظبشون باشیم چه جوری بکارشون ببریم. حواسمون نباشه زخم هایی میزنن بد. نه اینکه دوست داشته باشن زخم بزنن یا خراب کاری کنن خصلتشونه . ما اینجوری فهمیدیمشون. گاهی اگه حواسمونو بیشتر جمع کنیم و یه ذره پس و پیششون کنیم دنیای قشنگتری برای خودمون و اطرافیامون می سازیم. بیایید کلمه ها رو دوست داشته باشیم.

پ.ن:جدیدا توی یه وبلاگهایی که خیلی هم قوی و اثر گذارن لابلای نوشته ها پر شده از کلمه هایی که کاربردشون چیز دیگه است .صادقانه بودن نوشته قابل تقدیره اما من از این می ترسم که بکار بردن کلمه های پلشت(من این اسمو روش می زارم) بشه عادی و روزمره . ما آدمای با تربیتی بودیم که چی شده حالا از نوشتن و خوندن این کلمه ها احساس رضایت می کنیم؟