طناب کشی

هنوز یک ماه دیگه مونده ولی من از الان دارم کشیده شدنمو حس می کنم..مثل مسابقه طناب کشی . به روز شماری مامان و نقشه های رئوف که فکر می کنم و به ابراز دلتنگی  خواهر و برادر و دوست و آشنا و به دل خودم که برای دیدن تک تک شون پر می زنه یه سر طناب کشیده میشه به سمت ایران . خوب که دلم ضعف میره برای دست پخت منصور وخواهرجان گفتنهای احمد ومزاح های رضا خوب که پر پر می زنم برای بغل کردن مامان خوب که جان می گیرم از شوق سفر سر طناب کشیده میشود به سمت دیگری به سمت تنهایی رضابه سمت بی قراری متین به سمت آنکه خوب می دانم این دل پر کشیدنها فقط سهم من نیست از هجرت.به سمت آنکه خوب می دانم چقدر رضا و متین دوست دارند جای من و رئوف  باشند . طناب که به این طرف کشیده میشود وجدانم درد می گیرد  یک چیزی توی وجودم فرو میریزد یک حس زنانه یک حس مادرانه که سر طناب رامی کشد به سمت ماندن.همین جا تمام نمی شوداز آنطرف به روز شماری  مامان و نقشه های رئوف که فکر می کنم به ابراز دلتنگی خواهر و برادر و دوست و آشنا و به دل خودم که برای دیدن تک تک شون پر می زنه  باز سر طناب کشیده میشه به سمت رفتن