دقت کردین آدما دلای متفاوتی دارن .بعضی ها دلاشون خیلی بزرگه توش یه عالمه عشق و تنفر میشه پیدا کردوقتی بر می گردن به خاطره هاشون پره از قصه های دلباختگی و تنفرهای شدید که هنوزم یه گوشه دلشون رسوب کرده اینا معمولین.یه عده هم هستند که دلاشون به همین بزرگیه ولی توشو پر کردن از نفرت .از همه کس و همه چیز و همه جا متنفرن .همه خاطره هاشونم تلخ و نا امید کننده است از این دست آدمها هم دور وبرمون کم نداریم ولی خب فرقش اینه که اینا خودشونم این تلخیشونو باور ندارن .یه سری از آدمها دلاشون دریائیه ولی همیشه صاف و زلال .عاشق پیشه و مهربون .دلشون برای همه میتپه. بیشترین کمکهای انساندوستانه ماله ایناست هر جا که به کمکشون احتیاج باشه بی چون و چرا هستن . عاشقن .تو دلاشون پره از خاطره های شیرین همیاری و همکاری و انسانیت .آخر محبت و از این حرفها .اما اما یه آدمهایی هم هستن که دلاشون کوچیکه .نه دریائین نه ادعاشو دارن تو دلشون یه همون اندازه که از خاطره های عشقی خالیه تنفر هم جائی نداره .زود جوش میارن و به همون زودی فروکش می کنن.کینه نمی شناسن.خود خودشونن .به همون سادگی که دل می دن فراموش می کنن.میشه با یه لبخند کوچولو بزرگترین دلخوریها رو از دلشون در بیاری. همیشه فکر می کردم آدمهای بزرگ دلای بزرگ دارن اما حالا می فهمم میشه با یه دل کوچیک هم آدم بزرگی بود
توصیف قشنگی از دلها داری.جالبه که منم زیاد به این قضیه فکر می کنم،راستی سایز دل من چیه؟جای اون بین این همه دل کوچیک و بزرگ، زلال و کدر،ساده و خال خالی......کجاست ؟یا بهتره جور دیگه از خودم بپرسم!اصلا دوست دارم این دل چه سایزی و چه حالی باشه؟آخ اگه می فهمیدم!تکلیفم با این دل روشن میشد.
ReplyDeleteاسیل جان دل تو از اون دلاست که به سادگی رو کسی باز نمیشه ولی آدمی که تو دل تو جا بگیره خوب جایی پیدا کرده
ReplyDeleteراست گفتی مژگان به نظرم قفلش زنگ زدگی داره.باید فکری برای رفع این مشکل بکنم!
ReplyDeleteخیلی مخلصیم! (این بابت بقیه ی کامنتت)